Van stabiele zekerheid naar vrije onzekerheid: mijn weg naar persoonlijke voldoening
In mijn leven had ik alles wat men als succesvol beschouwt: een stabiele baan met talloze kansen, een overvloed aan extralegale voordelen en fijne collega's. Toch voelde het nooit als echte voldoening. Van huis uit leerde ik dat stabiliteit en zekerheid belangrijk zijn. Daarom koos ik voor een studie economie en een loopbaan in de financiële sector – de belichaming van stabiliteit.
Elke zondagavond begon het drama opnieuw zodra ik besefte dat de werkweek weer voor de deur stond. Met lood in mijn schoenen ging ik elke dag naar kantoor. Hoewel de spanning eenmaal op kantoor vaak wegebde, begon de cyclus de volgende ochtend weer van voren af aan. Ik verlangde naar ontsnapping, naar vrijheid, maar durfde de sprong niet te wagen. Het voelde alsof ik gevangen zat in een kooi waarvan de deur weliswaar openstond, maar ik niet de moed had om eruit te vliegen.
Dit voortdurende gevoel van gevangen zijn zorgde voor een constante slingerbeweging tussen diepe ongelukkigheid en momenten van zelftroost, waarin ik mezelf probeerde te overtuigen dat het allemaal niet zo slecht was. Hoewel dat soms waar was, paste het niet bij wie ik ben en hoe ik wilde leven. Dit leidde tot migraineaanvallen en een bloeddruk die alle kanten op ging behalve de gezonde richting.
De vraag die steeds door mijn hoofd speelde was: 'Is dit alles wat ik van het leven mag verwachten?' Ik kon me niet voorstellen dat dit mijn levenslange pad moest zijn. Uiteindelijk besloot ik opnieuw te gaan studeren, omdat ik iets anders wilde doen met mijn leven. Dit bracht een frisse wind in mijn bestaan. Nieuwe mensen, nieuwe uitdagingen en weer examens doen gaven me het gevoel dat ik weer kon ademen. Toch veranderde dit de spanning op kantoor niet. Ik verdeelde mijn tijd tussen werken en studeren, iets wat niet iedereen begreep. Voor mij bracht het balans, maar mijn leidinggevenden zagen het als een gebrek aan motivatie omdat ik niet al mijn tijd aan werk besteedde.
De vraag of ik ooit mijn veilige kooi zou durven verlaten voor een onzekere toekomst bleef knagen, ook al had ik inmiddels nieuwe diploma’s behaald. Ik vertrouwde er nog steeds niet op dat ik mezelf kon redden buiten het systeem dat ik zo goed kende en waarin ik me financieel veilig voelde.
Uiteindelijk gaf het lot me het duwtje dat ik nodig had om uit de ratrace te stappen. Ik was zo blij als een kind op de eerste dag van mijn nieuwe leven. De vrijheid lonkte, en dat was alles wat ik nodig had om te vertrouwen dat ik mijn toekomst vanaf nu zelf kon vormgeven zonder angst voor wat komen zou.