Toen ik achttien was en een studiekeuze moest maken, voelde het alsof ik in een eindeloze zee van mogelijkheden dreef, zonder land in zicht. Een echte roeping had ik niet. Mijn vader droomde van een carrière voor mij als interieurarchitecte, maar dat voelde gewoon niet juist. Psychologie en criminologie kwamen kortstondig voorbij als opties, maar verdwenen al snel. Verpleging vond ik bewonderenswaardig, maar ik wist dat het niets voor mij was.

Uiteindelijk koos ik voor toegepaste economie, voornamelijk omdat het me de breedste mogelijkheden voor de toekomst leek te bieden. Een pragmatische keuze, zo realiseer ik me nu, maar toen was ik me daar nog niet van bewust. Die vier jaar aan de hogeschool waren zwaar, en ook na het behalen van mijn diploma bleef ik zoekende. Welke richting wilde ik eigenlijk uit?

Ik begon mijn loopbaan in de verzekeringswereld, opnieuw geen bewuste keuze, maar eerder een praktische. Ondanks dat het fijne jaren waren, met leuke collega's en afwisselende functies, bleef er diep vanbinnen een knagend gevoel van onvoldaanheid. Toen ik overstapte naar een andere verzekeringsmaatschappij, werd het me duidelijk: dit was niet het pad waarop ik wilde eindigen. Ik besloot dat het tijd was voor verandering.

Ik ging opnieuw studeren. Eerst psychologie aan de universiteit, later behaalde ik ook mijn diploma als psychotherapeut en verdiepte me in rouwverwerking. Het werd een bijzondere reis waarin ik niet alleen nieuwe mensen ontmoette, maar ook nieuwe kanten van mezelf ontdekte. Hoewel ik ervan genoot, durfde ik de sprong naar een compleet nieuwe richting niet meteen te wagen. Hoe verlaat je immers een gouden kooi, zelfs wanneer de deur wijd openstaat?

Na een korte passage bij de bank brak er iets in me. Zowel emotioneel als fysiek kon ik het niet meer aan. Mijn lichaam gaf duidelijke signalen: ik brak mijn schouder, scheurde mijn achillespees, en mijn bloeddruk steeg tot gevaarlijke hoogte. Zelfs de simpelste dagelijkse taken werden een uitdaging. Mijn leven stond stil, letterlijk en figuurlijk. Ik wilde alleen nog maar dat het ophield.

Gelukkig waren er mensen om me heen die verder keken dan ik zelf kon. Iemand gaf me het duwtje dat ik nodig had om de gouden kooi definitief te verlaten. Na anderhalf jaar vond ik eindelijk de kracht om de bank achter me te laten en mijn vrijheid tegemoet te gaan.

De eerste maanden van mijn nieuwe leven genoot ik volop van de vrijheid en het bouwen aan iets nieuws. Zelfstandig werken vanuit huis, op mijn eigen tempo en met mijn eigen ritme, voelt als een geschenk. Natuurlijk gaat het niet altijd zonder vallen en opstaan, maar dat proces is inmiddels een waardevol onderdeel van mijn leven geworden. Waar ik eerst dacht dat alles snel zou gaan, heb ik geleerd om geduldig te zijn, te leren, te observeren en vooral te genieten van de reis naar iets anders.

Vandaag begeleid ik mensen die rouwen om een geliefde of iets waardevols in hun leven, en daarnaast ben ik actief als loopbaanbegeleider. Het mooiste aan mijn werk is de vrijheid die ik heb: ik kan elke dag vanuit huis werken, omringd door mijn prachtige tuin en mijn roedel katten. Dit leven in vrijheid is iets wat ik voor mezelf heb gecreëerd, een leven waarin ik elke dag opnieuw mag leren en groeien. Met vallen en opstaan, word ik telkens een betere versie van mezelf.